Auto. Weg. Hek. Wanneer je de wereld een half uur lang bekijkt vanuit een winderig bushokje, is het leven vrij eenvoudig. Zeker wanneer dat bushokje uitzicht biedt op een industrieterrein in Deventer, ergens aan de rand van het weekend.
Er klonteren donkere wolken samen boven de geparkeerde vrachtwagens. Iedereen heeft het al de hele dag over onweer. Maar het onweer komt niet. Misschien wil het onweer pas losbarsten, wanneer niemand er meer op zit te wachten. Binnen de transparante wanden van het bushokje schuil ik in een permanente tornado. Sommige mensen zien er gezellig uit met doorgewaaid haar. Andere mensen zien eruit zoals ik. Een beetje losgeslagen en verloren. Iemand aan wie je, als je dat tenminste zou durven, zou willen vragen: Gaat het wel goed met je? Ondertussen doe ik mijn best om een boek te lezen. Ik moet de letters met beide handen omklemmen. Het moet er voor de voorbijrijder uitzien alsof ik enorm doelbewust in dit godvergeten bushokje zit te chillen. Alsof ik helemaal niet net mijn bus gemist heb. Alsof niet nu, precies nu, mijn telefoon op is. Alsof ik niets liever doe dan hier, precies hier, turen naar de wolken die vandaag geen onweer willen worden.
Wanneer ik voor de zoveelste keer zo onverschillig mogelijk naar de rotonde kijk waar mijn bus vandaan moet komen, zie ik zijn silhouet. Er loopt een indiaan op de openbare weg in Deventer, natuurlijk, en hij komt mijn kant uit. De bus zal behoorlijk voor hem moeten uitwijken, maar de indiaan lijkt zich van geen gevaar bewust. Wanneer hij kalm hinkelend mijn bushokje bereikt, negeert hij mij volkomen. De indiaan lijkt bij nader inzien toch het meest op een als mens verklede vogel. Zijn geelwitte klauwen zakken een paar centimeter weg in het asfalt. Ik denk dat het niet lang meer zal duren voor de aardkorst hier, precies hier, opensplijt en heel Deventer, inclusief mijn bushokje, zal opnemen in het grote zwarte niets waar indianenvogels dansen op de beat. Ik kijk nog eens naar de rotonde. Geen bus. In de verte klinkt de belofte van onweer.