De vers omgewoelde aarde reikte tot aan het pad. De doden lieten slechts een smal slingerend spoor over voor de levenden. Als er een plek bestond waar mensen na hun dood heengingen, iets waar Guilia overigens niet in geloofde, zei ze, dan zou oom Georgio zeker niet alleen zijn. Guilia’s moeder had dankbaar naar haar dochter geknikt, vergezeld door een flauwe glimlach. De dankbaarheid maakte echter snel plaats voor ontsteltenis en daarna angst, altijd weer de angst. Midden in de begrafenisstoet kreeg Guilia een hoestbui die haar abrupt tot een paria maakte. Haar moeder wilde Guilia nog een zakdoekje aanreiken, maar iemand (was het tante Eidith geweest?) schreeuwde uit de buurt te blijven. Guilia’s moeder schrok zodanig dat het zakdoekje willoos naar de aarde dwarrelde.