De mannen in witte pakken en maskers kwamen sneller dan verwacht. Alsof ze al die tijd, een leven lang wellicht, zich hadden voorbereid in de schaduw van de kerk om Guilia op die ene 20 maart van de grond te rapen. Haar familie, die inmiddels op tien armlengtes bleef staan, keek toe hoe Guilia op een brancard gelegd werd. Guilia kwam pas bij bewustzijn toen ze door vreemde, koele handen werd opgetild. Van de gemaskerde gezichten kon zij niks aflezen. Ze keken haar niet eens aan. Voor hen was zij een explosief pakketje dat zo snel mogelijk moest worden ontmanteld. Terwijl Guilia werd weggedragen, herkende zij haar ouders in twee versteende figuren die haastig slonken.