‘De eerste dag kan een shock zijn,’ had Matteo gezegd. Wanneer zijn eerste dag was geweest, had hij niet verteld, maar de kalmte waarmee hij tussen de ziekenhuisbedden wandelde en het gemak waarmee hij praatjes aanknoopte, verrieden een verblijf van tenminste een paar weken. Als Matteo niet net als elke andere patiënt een lichtblauw hemd had gedragen, had hij voor een volstrekt gezond persoon kunnen doorgaan. Twee keer per dag rende een roedel artsen de afdeling op om hun oren te luisteren te leggen tegen de reutelende longen van de patiënten. Het was op die momenten spannend om te ademen. Maar Matteo had Guilia verzekerd: Hier was geen enkel bezoek welkom, dus ook geen man met een zeis.