Op de afdeling spraken de patiënten zelden over wie ze waren of wat ze deden, in het aangezicht van de dood verloren diploma’s, bezit en ambitie aan relevantie, maar ging het des te vaker over opvallend prozaïsche zaken zoals de temperatuur in de zaal of de kwaliteit van het eten. De meeste patiënten vonden comfort en verbondenheid in hun uitingen van klein leed. Over het grote leed werd niet gesproken. Had je een slechte dag? Dan was een handgebaar genoeg. Had je met je nachtelijk gehoest iedereen wakker gehouden en tot waanzin gedreven? Dan droeg je de schaamte – voor zover mogelijk – in stilte. De leefregels zorgden voor het behoud van laatste flarden autonomie en zelfrespect in tijden van afstand en malaise.