Lieve Sjors, mag ik je Sjors noemen? Soms noemen vrienden elkaar net even anders, toch? Dat vergroot de intimiteit. Normaal ben ik niet zo scheutig met koos- en bijnamen, maar mag ik me jou toe-eigenen, Sjors?
“Als alles een keer voorbij moet gaan, dan toch ook eenzaamheid, humanitaire rampen en putjes in je benen?”
Soms denk ik dat ik de boel redelijk op orde heb. Heb jij dat ook weleens? Dat je naar je leven kijkt en opgelucht denkt: ik functioneer. Dat wil zeggen: Ik poets regelmatig mijn tanden, ik betaal mijn huur, ik doe mijn werk, ik boek een vakantie, ik heb plannen (of in elk geval toch voornemens), ik kook (soms), doe de afwas, breng oud papier weg en schep keutels uit een kattenbak. Bij al deze handelingen overheerst een weldadig gevoel van controle. Ik ben zelfredzaam: ik weet mezelf te redden. Tegelijk weet ik dat het een kwetsbare balans is. Zo kan ik vrij eenvoudig naar de rand van de wanhoop gedreven worden wanneer ik een verpakking met kindersluiting niet open krijg. Heb jij dat ook weleens, dat het leven je volmondig uitlacht? Of ik ontdek ineens een muis in mijn gootsteenkastje, of er druppelt regenwater in mijn slaapkamer, of iemand drukt op de verkeerde bel, of ik vier een verjaardag zonder feest, of er schrapen rolkoffers over mijn gezicht, of ik neem dingen veel te persoonlijk, of het is midden in de nacht, of de kerstboom gaat dood, of ik lees de krant, of mijn jas stinkt naar verdronken hond (‘Maar alleen als ie nat wordt,’ probeer ik nog terwijl ik weet dat het een herfstjas is). Als alles een keer voorbij moet gaan, dan toch ook eenzaamheid, humanitaire rampen en putjes in je benen?
Lieve Sjors, ik zal je, als jij dat tenminste goed vindt, tot een aaibaar propje ballen en je achter je oortjes kriebelen. Volgens mij heb jij van dat hele zachte, gladde haar, klopt dat? Maak je geen zorgen, Sjors, ik zeg maar wat om het ijs te breken. Bovendien maakt het niet uit hoe ik je noem. Affectie vindt vanzelf haar weg, zoals boomwortels scheuren trekken in het beton. Je doet er niks tegen. Barsten doen we toch.