Straks zal ik zeggen dat het goed komt. Of in elk geval iets sputteren over nieuwe uitdagingen. Het leven als een vrolijke ontdekkingstocht. Een blank canvas voor mij om te beschilderen. Een zwart gat dat alles opslurpt. Nou goed, over die metafoor moet ik nog wat langer nadenken misschien. Vandaag wordt er afscheid van mij genomen. Twee jaar lang heb ik les gegeven. Ik heb net zo lang voor docent gespeeld totdat ik het werd. Vandaag is mijn laatste werkdag.
Afscheid nemen van een collega die een nieuwe stap gaat zetten in zijn/haar carrière, heeft doorgaans iets hoopvols. Afscheid nemen van een collega die zich daarna mag gaan melden bij het UWV, heeft ook iets pijnlijks. Of misschien denk ik dat alleen maar, omdat ik zelf die collega ben. Ik heb besloten mijn werkloosheid aan te gaan pakken als een depressie. Ik zal beginnen met het stellen van concrete en haalbare doelen (geluk schuilt in minuscule overwinningen). Allereerst: sta ’s ochtends op (ook al is er weinig reden om op te staan). Kleed je aan (ook al was je niet van plan om naar buiten te gaan). Ga naar buiten (ook al is het koud). Het lijken kinderachtige regels, maar de werkloosheid is een roofdier dat geduldig in de schaduw wacht op het moment dat jij je even ontspant. Voor je het weet, vis je met een natte vinger brokjes chips uit de naden van je bank. Wees daarom alert. Denk verder vooruit dan het wc-papier lang is. Wacht niet af. Pak elke kans met beide handen. Ga door. Stilstand is achteruitgang. Ga schaamteloos op je bek. Ga door! Ontplooi jezelf. Schrijf een column. Doe iets leuks. Overtuig. Bluf. En onthoud: jij bent je enige obstakel.
Tijdens cognitieve gedragstherapie worden helpende gedachten geformuleerd die het zelfvertrouwen en het gevoel van controle van de cliënt moeten vergroten. Daar moet ik nog aan werken. Komt goed. Ik heb er bijna zin in: het leven als een opdracht.