De Schrijver en ik waren uitgenodigd voor de Libelle Zomerweken. Het moet in de zomer zijn geweest van 2009. De Schrijver had net een bestseller geschreven, ik een boek.
“Omdat ik niemand wilde teleurstellen, kocht ik een kaartje voor mijn eigen optreden.”
Vlakbij Almere was een treurig kamp opgeslagen waar het moest gebeuren. Op een dijk stond een container die als enige taak had om de werkelijkheid te scheiden van de waanzin. Ik vertelde de mevrouw in de container dat ik was uitgenodigd om te komen optreden. Of ze op de gastenlijst wilde kijken. Mevrouw had geen gastenlijst. Mevrouw zei dat ik wel een toegangskaartje kon kopen, net als iedereen. Omdat ik niemand wilde teleurstellen, kocht ik een kaartje voor mijn eigen optreden.
De Schrijver zou die middag een stukje voorlezen. Ik zou handtekeningen uitdelen. Dat was de afspraak. Onze tent was tevens de locatie waar de Libelle zomergasten gratis hapjes konden snaaien, maar dat mocht de pret niet drukken. Bovendien zorgde het voor wat toeloop. Ik werd strategisch bij de ingang achter een tafel gezet. Met een stapel van mijn eigen boeken. Pen in de aanslag. Klaar om met prachtige uithalen mijn succes te bezegelen.
De eerste gast liep twijfelend, in zijwaartse krabbewegingen, op mij af. Misschien durfde ze niet. Toegegeven, de hele situatie was ook wel een beetje gênant. Toen ze eindelijk dichtbij genoeg was, vroeg ze met paniek in haar ogen: ‘Weet u misschien waar het boek van Herman Koch staat?’ ‘Jazeker.’ Gedecideerd wees ik mevrouw naar de kast met boeken van De Schrijver. Die middag vroegen nog een paar mensen mij waar ze het boek van Herman Koch konden vinden. Eentje vroeg me of hij mij zou moeten kennen.
De Schrijver trad op. Weinig bezoekers luisterden. De gratis hapjes zorgden voor hinderlijk rumoer.
Later las ik in een interview dat De Schrijver aan alle promotieactiviteiten meedeed die zijn uitgeverij voor hem bedacht. Niet meewerken aan de activiteiten leek hem onsympathiek. Ik wens alle schrijvers, groot en klein, veel sterkte tijdens deze boekenweek.