De mevrouw in bed 5C was nieuw. Zelden werd iemand binnengebracht met zoveel rimpels en een aureool van koortsachtig geluk. Mevrouw Ferrari, zo heette ze, bekende aan Guilia dat ze opgelucht was om niet alleen te sterven. Haar man en haar vrienden waren ruim voor de Coronacrisis gestorven. ‘Zelfs mijn oudste zoon,’ zei ze niet geheel zonder verontwaardiging, ‘piepte er eerder tussenuit.’ Toen het Coronavirus het land infiltreerde, zag mevrouw Ferrari daarom haar kans schoon en zij schurkte tegen hoestende mensen aan alsof zij een doodswens had. Want dat had ze, bekende zij onomwonden aan Guilia, die haar verbazing nauwelijks verbergen kon voor de opgewekte, oude dame. Het was genoeg geweest. Basta. Mevrouw Ferrari knipoogde naar Guilia alsof het leven licht was en zinloos tegelijk.