Kleine rampen gaan vooraf aan mijn meest succesvolle sollicitatiegesprekken. Denk aan een hysterische treinvertraging en een kapotte telefoon. Een gescheurde rok en een afgeschaafd duimtopje. Op vrijdagochtend hoop ik daarom ineens op een gestolen fiets en een sneeuwbui die de trams stillegt. Maar helaas, ik kan fietsen door een onbesneeuwd Vondelpark. Keurig op tijd voor mijn gesprek.
De meneer die zijn hand naar mij uitsteekt, lijkt niet op de man die ik vond onder ‘afbeeldingen’. Hij is minstens twintig jaar ouder. Kaler bovendien. ‘Ik denk niet dat je voor mij komt,’ zeg ik in lichte paniek terwijl ik in de hal zoek naar mensen voor wie hij dan wel komt. ‘Kom jij dan voor mij?’ informeert hij. De man glimlacht. Mijn verwarring is groot.
“Iedereen weet dat een sollicitatiegesprek wordt gevoerd op stoelen met daartussen een tafel.”
Op het kantoor stel ik mij voor aan de Dichter die gelukkig wel lijkt op de man die ik vond onder ‘afbeeldingen’. De Dichter schudt mij zijn hand. Zijn gratie vloekt met de rest van het kantoor.
‘Koffie of thee?’
‘Thee.’
‘Ga zitten.’
De hoofdredacteur knikt naar een bank met roze bloemetjes. Dat moet een vergissing zijn. Iedereen weet dat een sollicitatiegesprek wordt gevoerd op stoelen met daartussen een tafel. Die bloemetjesbank, die niet zou misstaan in de woonkamer van een Engelse oma, kan onmogelijk voor mij bedoeld zijn. Na enig aandringen neem ik toch plaats. De hoofdredacteur en de Dichter kiezen allebei voor een pluizige bureaustoel. Ze torenen een beetje boven me uit.
Ze werken nu al vijftien jaar met elkaar samen. Oude mensen kunnen ook zo kijken wanneer ze hun leeftijd of huwelijksjaren noemen. Ik vraag me af of ze straks samen, op deze bank, gaan lunchen. Plakkerige boterhammen uit een zakje. Die gedachte stemt mij vrolijk. Ik begin mij tijdens het gesprek gevaarlijk op mijn gemak te voelen. Of ik snel kan schrijven? Geen idee. Of ik goed om kan gaan met kritiek? Ja best. De hoofdredacteur schenkt nog een kopje thee voor me in. Die bank wordt nog mijn ondergang.