Er zijn mensen die een wachtkamer vol zwijgende vreemdelingen kunnen binnenlopen en die met een glimlach hier en een praatje daar ineens een gevoel van saamhorigheid creëren. Nog meer dan zijn papieren vogels, werd Matteo’s grote talent voor verbinding gemist. ‘Wees gerust,’ had mevrouw Ferrari tegen Guilia gezegd. ‘Ik zal Matteo binnenkort opzoeken.’ Guilia vond dat voornemen allerminst geruststellend. Matteo zat sinds zijn vertrek in de meest beruchte vleugel van het Coronahuis. Het eindstation, zoals hij het zelf genoemd had. Zijn bed stond vlakbij het raam. Als hij zich zou oprichten, zou hij het musje kunnen zien zitten in het raamkozijn. Als hij zich zou oprichten, zou hij zien hoe hartstochtelijk hij gemist werd.